Het bittere eind

Weer op een boot. Deze keer een smalle maar heeeele lange. De boot was overdekt en het dak bleek de plaats voor alle grote bagage; in dit geval alleen mijn rugzak en twee koffers. Het zag er uit als een ongelofelijk slecht plan. Het zal toch niet gebeuren dat in de laatste week nog even al mijn bezittingen op de bodem van een rivier eindigen?! Bij elk persoon dat instapte hing de boot helemaal scheef. Dan weer recht. Toen iedereen zat en we weg vaarde zag ik de bootjongen een beetje bezorgd kijken. We hingen weer helemaal scheef. Hij vroeg een aantal mensen om op een andere stoel te gaan zitten om het evenwicht te herstellen, maar hij werd compleet genegeerd. Bij elke golf, veroorzaakt door tegenliggers, zag ik in gedachten mijn rugzak van het dak glijden. Twee en een half uur later kwamen we aan in El Castillo.

Het kasteel langs de brede rivier, waar het dorp naar genoemd is, ziet er niet heel indrukwekkend uit, maar het dorp zelf is veel mooier dan ik had verwacht. Alleen maar houten huizen (op palen), geen auto´s. Dat had ik ook op andere plekken wel gezien maar zo langs de rivier had het toch weer een totaal eigen karakter. Vanuit het kasteel had je een prachtig uitzicht over het dorpje en de omgeving. Deze rivier, de Rio San Juan, stroomt vanuit Lago Nicaragua (Nicaragua-meer) helemaal naar de Atlantische Oceaan. Het meer is door een andere rivier ook verbonden met de Stille Oceaan. Voor de komst van het Panama-kanaal was dit dé route voor transport tussen de twee oceanen. Over de Rio San Juan vervoerde de Spanjaarden ladingen goud en dat was ook de directe aanleiding voor het ontstaan van de ´Piraten van de Caraïben´! De piraten overvielen niet alleen Spaanse schepen op zee, maar voeren ook deze rivier op om Spaanse steden aan het meer te plunderen. Net als de Engelsen. Bij El Castillo voerde een 19-jarig Spaans meisje (de dochter van de omgekomen commandant) het bevel over de Spaanse verdediging van het fort toen de Engelsen het wilde veroveren. En natuurlijk won ze. Ja Hester, dat had jij kunnen zijn! Later voeren Amerikaanse goudzoekers in stoomboten over deze rivier naar de west coast. Een historische plek dus! De rivier is echter niet diep genoeg voor moderne schepen en het Panama-kanaal heeft deze rol nu overgenomen. Gelukkig maar, want daardoor is het nu nog steeds een prachtige plek om te bezoeken.

Ik moet wel toegeven, El Castillo heeft maar 1 straat en die heb je na 1 middag wel (meerdere keren) gezien. Alle bewoners hebben jou dan ook wel gezien. Maar na deze plek had ik geen plannen meer en ik had nog een paar dagen, dus ik ben bij een tour operator gaan kijken of er nog iets bijzonders te doen viel in de omgeving. Met de gids het nabij gelegen regenwoud in klonk wel als iets dat je hier gedaan moet hebben en gelukkig kon ik me bij twee anderen aansluiten om de prijs te drukken. We vertrokken de volgende ochtend om zeven uur, en na een half uur met de boot gingen we aan land om een paar uur in de jungle te verdwijnen. Het leger wil precies weten wie er in gaat en controleert ook of je er weer uit komt.

In de jungle kan je niet verder dan een paar meter kijken, zo dicht is de begroeiing. Ik kwam er al snel achter dat je hier van de kleine dingen moet genieten. Dit is geen safari in Afrika. Er zijn wel grote zoogdieren, maar die zal je nooit zien. Gelukkig wees de gids ons op de kleine dingen die me zelf niet snel zouden opvallen. Minikikkertjes in rare kleuren, supergrote mieren, een boom waar witte druppeltjes uit komen als je er in prikt (een rubberboom die als basis dient voor kauwgom!). Ik zag op een gegeven moment een nest van insecten onder een blad, bewoond door een soort vliegen. Ik stond er met mijn neus bovenop om het nest te bestuderen (een soort witte bol), maar toen ik de gids er naar vroeg gebaarde hij dat ik beter afstand kon nemen. Bleken het nare steekbeesten te zijn! Later kwamen we ook apen tegen en een beest dat het best te omschrijven is als een mega-hamster die heel hoog op zijn poten staat. Onderweg wees de gids ons af en toe op sporen in de modder. We kwamen sporen tegen van een poema, een tapir en een jaguar! Op de weg terug over de rivier konden we schildpadden spotten en zelfs een kaaiman die als een bezetene het water in rende. Vergat ik te vertellen dat we ook een slang tegen kwamen?

Verder was het relaxen in El Castillo in een hangmat aan de rivier. Al was ik in mijn hoofd al bezig met de terugreis. Ik begon me te ergeren aan kleine dingetjes, zoals een oliedomme serveerster in een restaurant. Ze vroeg of ik koffie wilde. Jawel, zei ik, maar dat is inbegrepen bij het ontbijt toch? Dat stond overduidelijk op het menu. Ja, maar of ik eerst koffie wilde. Ik verstond de helft niet van wat ze zei maar bevestigde maar dat ze koffie mocht brengen. Vervolgens bestelde ik de pannenkoeken. "Panqueques + cafe ...  60 cordoba". Dat is precies wat ik gekregen had, maar bij het betalen bleef ze maar volhouden dat het 70 cordoba kostte omdat ik de koffie los besteld had. Een tweede koffie gezien die dan bij die pannenkoeken zou horen, heb ik nooit gezien. Het leek mij heel simpel, maar ze snapte het maar niet. Tien cordoba verschil, dat is 30 eurocent. Het was het eigenlijk niet waard om vol te houden, maar kom op hoe dom kun je zijn?!? Het is nog irritanter dan iemand die je bewust te weinig wisselgeld geeft en hoopt dat je het niet merkt. Die types geven het tenminste meteen op als je ze door hebt. Zo waren er meer ergenissen. Ik denk dat ik op dit punt last kreeg van het besef dat het voorbij was. Het enige wat me nog te doen stond was met verschillende bussen en boten mijn weg vinden naar het vliegveld in Costa Rica. Terug in San Carlos informeerde ik hoe laat de volgende dag de boot naar Costa Rica ging. Acht uur! Maar toen ik om half 8 met al mijn spullen bij de haven aankwam: "Neee het is zondag! Twaalf uur!" Gelukkig hingen er tijdens de boottocht nog wat apen in de boom om me af te leiden.

Eenmaal in Costa Rica kwam de cultuurshock iets eerder dan verwacht. Hippe kleding en kapsels, mensen met een slechte smaak, super dikke mensen, politie op de fiets... Was ik alweer thuis? Ik ben achteraf blij dat ik besloot om niet veel tijd in Costa Rica door te brengen. Het is het rijkste land van Midden-Amerika en doet erg denken aan de VS. Natuurlijk zijn de echte attracties hier de natuurparken, maar alles is duur en veel te veel geoptimaliseerd voor de gemiddelde toerist. Ik denk dat mijn ervaringen in bijvoorbeeld Nicaragua veel echter waren, ook al moet je daar misschien iets langer zoeken naar die aap. (Ik heb er evengoed genoeg gezien!) De positieve kant aan dit alles: ik ben nu klaar om te vertrekken. Bij een reis van meerdere maanden hoeven de laatste dagen niet het hoogtepunt te zijn. Rustig afbouwen is helemaal niet verkeerd. Ik kan rustig mijn laatste fototjes uploaden, mijn laatste verhaaltje tikken, me mentaal voorbereiden op het feit dat ik straks weer in Nederland zit. In de sneeuw. Ik heb twee kinderen op Big Corn Island geprobeerd uit te leggen dat er in mijn land sneeuw ligt. Ze hadden geen idee waar ik het over had. Ik had zelf bijna geen idee waar ik het over had.. Maar zeer binnenkort zal ik me weer herinneren wat sneeuw is.

Dank voor jullie interesse. Familie, vrienden, buren! Ik kan nog wel een half uur melancholisch doortypen over het einde, maar dat doe ik niet want het is voedertijd. Het volgende verhaal dat jullie van mij horen is weer in levende lijve. (voor sommige misschien op facebook, maar dan is het om iets af te spreken ;) 

Tot snel!