De lange weg naar Nicaragua

Copán Ruinas ligt praktisch op de grens met Guatemala en het voelde alsof ik daar weer even terug was. Tours, toeristenbusjes, veel backpackers en een internationaal sfeertje. Met een Nederlandse jongen en een Duits meisje at ik de eerste avond in een Duits restaurant. De tweede avond gingen we naar de (illegaal gedownloade) film Django Unchained in een door Belgen gerund café en het duurde ook niet lang voor ik zat te lunchen in een tentje met een Nederlandse eigenaar. Helaas waren de prijzen hier ook vrij westers.  

De papegaaien op de foto's zitten in een park waar ze als doel hebben om deze vogels uit te zetten in de natuur. Ooit stierf het er van in deze omgeving en de oude Mayas verwerkte hun beeltenis zelfs in hun gebouwen. Als je nu het gebied van de Copán ruïnes in loopt, wordt je weer verwelkomt door de knalrode vogels. Deze zijn in principe vrij, maar worden nog wel gevoerd. Iets waar de lokale eekhoorn gemeenschap een graantje van mee pikt. De ruïnes zelf waren bijzonder omdat hier gedetailleerde beeldhouwwerken te zien zijn die nergens anders in de Maya-wereld zijn gemaakt. Na 4 nachten ben ik uit Copán vertrokken.  

Terug in het echte Honduras werd ik helaas weer geconfronteerd met regen, overvolle bussen en ongure types. De reisgids beloofde mij een prachtig coloniaal stadje genaamd Gracias, maar door aanhoudende regen en kou heb ik daar vooral binnen gezeten. De busrit naar Gracias was al geen lolletje; ik zat naast een vies mannetje die om de 5 minuten op de grond spuugde en mij geen centimeter ruimte gaf op het veel te kleine bankje. Nog erger was de reis naar de volgende bestemming. Ik moest overstappen en bijna een uur wachten in de vrieskou op de volgende bus, om vervolgens aan te komen in de koudste (hoogst gelegen) stad van heel Honduras! La Esperanza was de naam, maar dat klinkt mooier dan het is. Ook hier regen en van de Mayas die hier volgens de reisgids prachtig gekleed zouden rondlopen heb ik niks gezien.  

De volgende dag ging ik met een, gelukkig iets luxere, bus naar de hoofdstad Tegucigalpa. Ja, spreek dat maar eens 10 keer achter elkaar heel snel uit. Gek genoeg was het deze hoofdstad waardoor ik weer opvrolijkte. Ookal vroeg de taxichauffeur me meer dan twee keer zoveel te betalen dan we hadden afgesproken. Gewoon doen alsof je het niet snapt. Ook hier moet ik een trui aan en laat de zon zich maar af en toe zien. Daarbij wordt ik door iedereen aangestaard alsof ik van een andere planeet kom, lijkt bijna alles dicht in het weekend en is er geen enkele pinautomaat die én open is én ook daadwerkelijk werkt. Toch is het er best leuk om rond te lopen. Ik weet niet of alle politie en militairen op het centrale plein me een veiliger of juist onveiliger gevoel geven, maar op wat zwervers na loopt er heel normaal volk rond. De hoofdstraat deed me zelfs een beetje denken aan de stationstraat in Almere! Ik heb gisteren het mooi ingerichte Historisch Museum bezocht waar Honduras op de kaart wordt vergeleken met onder andere Nederland, om aan te tonen dat Honduras helemaal niet zo klein is als iedereen denkt; zo luidt de letterlijke tekst die er in het Spaans bij staat. Het blijkt maar iets groter te zijn dan Nederland dus, als je het mij vraagt, nog steeds behoorlijk klein. Verder wordt de geschiedenis van het land vanaf zo'n beetje de oerknal tot nu uiteen gezet. Alleen in het Spaans, maar door de combinatie van tekst met illustraties en foto's toch de moeite waard. Zeker omdat ik wegens het 7 jarig bestaan gratis naar binnen kon.  

's Avonds is het allemaal wat minder gezellig op straat dus ik ben de eerste avond maar de eerste de beste Burger King in gedoken om daarna meteen weer terug te gaan naar het hotel. De tweede avond werd het de niet veel verder gelegen pizza tent.  

Ik vind het wel mooi geweest in Honduras en vertrek nu naar Nicaragua waar ik vele goede verhalen over gehoord heb!