Om over naar huis te schrijven?

De dag na mijn vorige verhaal was het plan on Trujillo en Santa Rosa de Aguán te bezoeken. Omdat het hostel waar ik zat zo afgelegen lag, moest ik langs de weg wachten op een passerende bus. Die kwam niet. Na 50 minuten wachten besloot ik maar te liften. Trujillo is historisch bijzonder omdat Columbus hier in de buurt voor het eerst voet aan wal zette op het vaste land van Amerika. Trujillo was een van de eerste nederzettingen. Helaas merk je daar tegenwoordig niks van. Het is een lelijk, stoffig stadje. Ik pakte al snel de bus naar Santa Rosa, al had ik geen idee of het daar veel interessanter zou zijn. 

Na een uur kwam ik aan op een verlaten bushalte. Rechts een steiger aan een rivier waar je de pond kan nemen. Deze bootjes heten hier 'Lanchas'. Rechts zag ik wat huizen. Zal Santa Rosa wel zijn, dacht ik. Een Garifuna dame vroeg in het Engels of ik met de lancha mee wilde. "Waar gaat die heen?", vroeg ik. Ze keek me aan alsof ik gek was en vroeg waar ik heen moest. Ik zei dat ik gewoon het stadje kwam bezoeken en naar het centrum wilde. "Oh je moet nergens heen" zei ze, en ze draaide zich om en liep weg. Ik langs die huizen dwalen opzoek naar een soort centrum: een plein, een kerk.. Uiteindelijk vroeg ik het maar aan een aantal heren die voor een huis zaten te niksen en jahoor, toch de lancha. Terug bij de stijger werd ik met leedvermaak gade geslagen door de locals. Aan een man die gezag uit straalde vroeg ik wat het zou kosten. "30 dollar", zei hij. Ik verklaarde hem voor gek (in mijn hoofd) en vroeg het aan de jongen die de boot zou gaan besturen. "15 Lempira" (ongeveer 50 eurocent). Dat leek er meer op.

Toen ik er eenmaal was bleek het zeer de moeite waard! Santa Rosa de Aguán is een Garifuna dorpje in de duinen zonder auto's, tuc-tucs, golfkarretjes, motoren, scooters.. Ik heb zelfs geen fiets gezien. Alleen bootjes en paarden. Alles is zand en palmen en de meeste huizen zijn van hout. Ik praatte met wat kinderen en een klein ventje wees me de weg naar een restaurantje. Het was nog goed ook, die gefrituurde kip en platano (soort banaan maar dan anders). Er valt verder niet veel te doen maar er rondlopen is een bijzondere ervaring op zich. En stukje door de duinbegroeiing en ik stond op het verlaten strand dat zich uitsteekt zover je kan kijken, wat niet heel ver was want het weer sloeg om en er hing wat mist boven de woeste zee. Helaas ging de laatste bus terug al om 3 uur dus terug naar de stijger. Met mijn beste Spaans nog wat praatjes gemaakt, vooral met kinderen, en daarna terug.

De volgende dag wilde ik snorkelen bij een wrak. Dit wrak zou te vinden zijn na ongeveer 2 kilometer lopen vanuit mijn hostel, maar in het hostel werd me verteld dat het deel dat voorheen boven het water uitstak, er af was gesloopt om te verkopen. Blijkbaar levert verroest metaal iets op. Maar ik zou het alsnog wel moeten kunnen zien als ik er was. Ik 40 minuten langs het verlaten en vervuilde strand slenteren tot ik een man in een kano zag. Die weet het vast! Dacht ik. Met snorkel op zette ik koers voor de kano, maar terwijl het strand steeds verder weg was, bleef mijn afstand tot de kano gelijk. Uiteindelijk was ik het zat. Alleen en paar joekels van zeesterren en een rog gezien. Het was evengoed weer een avontuur.

De volgende dag ben ik vertrokken, terug naar de stad met de meeste moorden ter wereld: San Pedro Sula. Maar niet gevreesd. Als ik dit schrijf heb ik de nacht overleefd en ben ik er al weer weg. In de volgende bus, naar Copan Ruinas, werd me gevraagd 5 euro te betalen voor mijn rugzak (bovenop het buskaartje van zo'n 7 euro). Ik zette mijn meest verbaasde gezicht op en zei dat niemand me dat verteld had, maar hij stond er op. Meteen daarna checkte ik bij twee Honduraanse medepassagiers of dat normaal was. Ze vonden het een vreemd verhaal en vroegen het aan die vent. "Oooh ja maar je krijgt ook nog wisselgeld terug!" Hij gaf me Lempiras ter waarde van €3,50 terug. Ik liet het er verder maar bij zitten.

Het transport hier in Honduras is sowieso een ander verhaal dan in Mexico en Guatemala. Je bent overgeleverd aan de gewone busdiensten. Geen minibusjes speciaal voor toeristen, zoals in Guatemala, en zeker geen luxe nachtdiensten zoals in Mexico. Veel van de bussen hier zijn zogenaamde Chickenbussen. Misschien heten ze zo omdat je erin zit opgehokt als een kip. Het zijn oude Amerikaanse schoolbussen. Veel herrie, veel uitlaatgassen en ze hobbelen zelfs op de best geasfalteerde wegen. Kan je nagaan hoe het is op de kapotte bergweggetjes. Ik ben in San Perdo Sula vertrokken vanaf het grootste busstation van Midden Amerika. Dat dan weer wel. Het leek meer op een vliegveld. En groot en modern vliegveld zelfs! Ik zag ook nog een rat onder een bus vandaan rennen, maar halverwege ging hij weer terug.

Het moge duidelijk zijn: niet alles wat ik meemaak is om over naar huis te schrijven, maar ik doe het lekker toch want het hoort er allemaal bij! Copan Ruinas, waar ik nu zit, ligt dicht bij de grens met Guatemala en ook weer meer in de bergen. Dat betekent weer een iets koeler klimaat, ander landschap en weer de koloniale architectuur. De golfplaten daken hebben weer plaats gemaakt voor terracotta dakpannen: een wereld van verschil. Leuk om weer in dit sfeertje terug te zijn na mijn avontuurlijke zwerftocht langs de Caribische kust. Het is werkelijk het meest vredige plaatsje wat ik tot nu toe gezien heb en meteen ook het meest schone hostel. Er zijn hier beroemde ruïnes op loopafstand en ook weer meer medereizigers om me heen. Eens kijken hoeveel nachten ik het hier weer vol houd.