Vulkanen

Ik was nog niet de grens over of alles voelde al anders. Veel mensen bij de busstop waar ik moest overstappen reageerde enthousiast bij het zien van toeristen. Ze wilde op de foto of kwamen een praatje maken. Ik heb de eerste twee nachten doorgebracht in Estelí; een stadje waar volgens mijn reisgids de cowboy cultuur nog altijd hoogtij viert. Ik weet niet waar dat op gebaseerd was, maar ik heb op vele plekken meer cowboyhoeden gezien dan hier. Het was evengoed een prettige plek om alles weer even op orde te brengen; geld pinnen, de was laten doen, dat soort dingen. Het werd pas echt bijzonder in León. Deze koloniale stad is een van de belangrijkste toeristische trekpleisters in Nicaragua en ligt in een gebied vol vulkanen, waarvan enkele actief. Hier ontmoette ik ook de Duitse Lydia en Susanne. Lydia had ik al eerder ontmoet in Copán (Honduras) en met z'n drieën bezochten we van alles in de stad zoals het belangrijkste kunstmuseum in Nicaragua en een indrukwekkend verlaten fort dat tijdens de burgeroorlog werd gebruikt als politieke gevangenis.  

Ik had gehoord dat het hier in de omgeving mogelijk was om een vulkaan te beklimmen waar je lava kan zien en had besloten dat ik dat hoe dan ook moest doen. Ik kon niemand overtuigen om mee te gaan dus heb me uiteindelijk maar gewoon alleen opgegeven voor de Full Moon Hike naar de top van de Telica vulkaan. Het was wel even slikken toen me werd verteld dat alleen de heenweg al vijf uur lopen zou zijn, maar goed, je moet er wat voor over hebben. Terug in het hostel zat ik iedereen lekker te maken met het avontuur dat ik tegemoet ging, en het duurde niet lang voor ik de een na de ander overhaalde. Onder de volle maan lava bewonderen klonk toch wel erg aantrekkelijk. Naast de Duitse dames kwam ook de Amerikaanse Jonah mee en met nog een stuk of 6 anderen en een gids stapte we rond 12 uur in de middag op de bus om vanuit het dorpje Telica aan de lange wandeling te beginnen. Het bracht ons langs bergen, dalen, bossen en velden. Soms was er iets dat leek op een pad, maar vaak ook niet. En steeds met die vulkaan in het vizier. Pas na ongeveer 3 uur begonnen we aan de klim. Het werd een zware race tegen de klok omdat we voor zonsondergang boven wilde zijn. Vulkanen zijn vaak helemaal begroeid, maar voor de actieve vulkanen geldt dat je op een gegeven moment een grens bereikt waarna je alleen nog maar een zwart rotslandschap ziet. We kwamen maar net op tijd aan om de zon langzaam achter de horizon te zien verdwijnen. Het werd langzaam donker en dat was het moment om het rotslandschap te doorkruisen richting de rand van de krater. Geen introductiepraatje of foto kan je voorbereiden op het moment dat je op je buik richting de rand kruipt. In de schemering was het nog wat moeilijk te zien, maar naarmate het donkerder werd tekende zich steeds duidelijker gloeiende lichtpunten af, diep in de krater. Samen vormde ze een cirkel. Waar we naar keken was een gloeiend bad van lava. Gesmolten steen uit de diepste krochten van de aarde (klinkt dat niet gaaf?) . Af en toe werd het zicht beperkt door de stinkende rookdampen die constant uit de krater omhoog kwamen. Het sloeg op je ogen en keel, maar dan weet je ook dat het echt is! Ook het geluid was indrukwekkend. Uit de krater klonk een geruis alsof er continu vliegtuigen laag over vlogen. Hier langs de rand van de krater aten we ons meegenomen avondmaal onder het licht van de volle maan, die al snel achter de wolken verdween. Terug hoefde we gelukkig maar twee uur te lopen, in het donker met zaklampen, om vervolgens met een busje terug naar León te gaan. Ik werd door mijn reisgenoten meerdere keren bedankt dat ik ze had overgehaald voor dit avontuur. Ik bedankte mezelf ook, want dit mag absoluut in het rijtje met hoogtepunten van deze reis!

De volgende dag heb ik León achter me gelaten en ben ik samen met Lydia naar Granada gegaan. Een mooie stad, maar ook meer van het zelfde. Uiteindelijk lijken alle koloniale steden op elkaar. Ook was het er veel toeristischer en duurder. Ik was er de laatste dagen al aan gewend geraakt een stuk zuiniger te zijn omdat Lydia op een veel krapper budget reist. We namen de volgende dag de bus en pond naar een andere plek waar je iedereen over hoort: het eiland Omotépe, midden in het grootste meer van heel Midden-Amerika. Bijzonder, omdat het bestaat uit twee grote vulkanen. Het land rond de vulkanen en de verbinding tussen de twee is gevormd door uitbarstingen over de afgelopen eeuwen. De pond was in dit geval een houten schommelschuit, die op de toch niet al te hoge golven elk moment leek te kapseizen. Gelukkig was het het waard. Het eiland is behoorlijk groot, met meerdere stadjes, maar we besloten naar een wat rustiger deel te gaan. Een hotel aan het zwarte strand. We hadden bedacht om twee dagen op het strand te luieren, maar konden het toch niet laten om de directe omgeving van ons hotel te verkennen. Na een korte strandwandeling kwamen we al apen en prachtige vogels tegen. Ook was een groep mannen druk in de weer om een gestrand houten schip terug het meer op te krijgen. Langs de weg kom je voortdurend groepjes koeien of paarden tegen die ook onderweg zijn en geheel hun eigen gang lijken te gaan. Eén van de vulkanen hier is ook nog actief en steekt overal bovenuit. Ook het strand hier is geweldig. Een stuk aangenamer en mooier dan menig strand dat ik aan de zee heb gezien. Kortom, heerlijk om weer even uit de drukke steden weg te zijn en op dit bijzondere vulkanische eiland!