Over de helft

Het nieuwe jaar is alweer een week oud en mijn reis is ver over de helft. Wat vliegt het om. Met nog 7 weken te gaan heb ik af en toe het gevoel dat ik moet opschieten. Nog máár 7 weken! Er valt nog zoveel te zien tussen hier en San José (Costa Rica). Tenminste, dat denk ik. Over Honduras, Nicaragua en Costa Rica heb ik vooraf vrijwel niets uitgezocht.

Sinds het vorige verhaal heb ik nog ongeveer 2 weken doorgebracht in Guatemala. Natuurlijk moest ik nog naar Tikal; de beroemdste Maya ruïnes in heel Midden-Amerika. Het voelde een beetje als een verplicht nummertje na alles wat ik al gezien had, maar zoals bij alles in Guatemala was het toch weer anders. Het gebied is gigantisch en het kost al 20 minuten om vanaf de ingang naar het centrale plein te lopen. Dwars door de jungle. Ik was er al om 7 uur 's ochtend en kwam in die eerste 20 minuten geen mens tegen, maar alleen was ik zeker niet. Onderweg kon ik genieten van een kakofonie aan vogelgeluiden. Het duurde ook niet lang voor ik de eerste brulapen hoorde brullen. Een idioot en verbazingwekkend hard geluid. Volgde je het geluid, dan kon je de apen in de bomen ontdekken, maar eenmaal recht onder een boom met brulapen is hun gebrul zo krankzinnig hard dat je het gevoel krijg dat je ieder moment kan worden besprongen door een monster dat je aan stukken zal scheuren. Het vergt wat moed om een tijdje te blijven luisteren en kijken. Ik heb me helemaal suf gelopen door de jungle en na een paar uur nog niet alles gezien, maar dan is het ook wel mooi geweest. Ik heb het hoogste punt niet eens beklommen, maar wel een ander hoogtepunt gezien. Het uitzicht vanaf een van de piramides zit namelijk in de eerste Star Wars film. Toch leuk!

Tikal bezocht ik vanuit een klein dorp aan een meer: El Remate. Een goeie plek om bij te slapen na al die dagen opstaan tussen 5 en 6 's morgens. Daarna ben ik naar een meer toeristische plek aan het zelfde meer gegaan voor de kerst. Flores is een stadje op een klein eilandje in het meer. Ik verbleef in een dorpje dat prachtig uitkeek over dit eilandstadje, wat een spektakel opleverde op kerstavond toen om 12 uur het vuurwerk de lucht in ging. Verder had deze plek niet zo veel te bieden, dus op tweede kerstdag ben ik doorgereisd naar Rio Dulce. Weer zo'n plek met een totaal eigen karakter. Het ligt aan de gelijknamige rivier waar een gigantische brug overheen gebouwd is. Deze loopt nog zo ver door op het land dat een deel van het stadje onder de brug ligt. Er hangt een apart, beetje ghetto-achtig sfeertje. Er gebeurt overdag van alles op het water (watersporten) en in het stadje hangt een leuke marktsfeer, maar vooral de boottocht naar mijn volgende bestemming Lívingston was spectaculair. De brede rivier wordt omringd door jungle en mangrovebos. Her en der zijn houten huizen op palen gebouwd die alleen per boot bereikbaar zijn. Vanuit de boot kon je veel vogels spotten waaronder gieren, maar ook grote gele leguanen die net als de vogels graag hoog in een boom zitten. Al tijdens de boottocht begon de regen...

Vanaf dat moment heeft regen een grote rol gespeeld in de reis. Vooral 's nachts in Lívingston hield het niet op. Maar dat kon de pret niet drukken want ik zat in een gezellig hostel waar iedere avond met z'n allen gegeten, gedronken en gekaard werd. Lívingston zelf is een bijzonder Caribisch vissersdorp. Er is een unieke mix aan culturen te vinden. Ongeveer de helft van het dorp is bevolkt door Maya en latino's zoals te verwachten in Guatemala, maar in de andere helft leven de zogenaamde Garifuna. Dit zijn afro-Amerikanen die ooit op slavenschepen naar dit gebied zijn gebracht, maar in opstand zijn gekomen. Ze hebben zich vervolgens over een groot deel van de Caribische kust van Midden-Amerika gevestigd. Bijzonder is dat ze veel meer van hun oorspronkelijke Afrikaanse cultuur hebben behouden dan andere afro-Amerikanen, omdat ze dankzij hun snelle opstand nooit echt onderdrukt zijn. Bovendien hebben ze zich tot op zeker hoogte gemengd met de inheemse bevolking. Het levert een totaal ander straatbeeld op dan in de rest van Guatemala waar echt geen zwart persoon te vinden is. Bovendien spreken ze Engels ipv Spaans. Veel van de Garifuna jongens op straat proberen je drugs aan te smeren, maar gelukkig hebben sommige voor de muziek gekozen. Afrikaans drummen en dans uitgevoerd door jonge kinderen is erg vermakelijk!

Op 31 december heb ik weer een bijzonder uitje gedaan. Met een groep mensen van het hostel gingen we naar een grot ergens diep in de jungle. Twee uur met 20 man achterin een pick-up staan die over een modderige zandweg met heuvels en dalen rijdt, is al een beleving op zich. Vervolgens moesten we nog een half uur te voet door de modder ploegen (dat krijg je met al die regen) en nog een Maya ceremonie verder mochten we de grot in. De gigantische ingang omringd door tropische begroeiing was prachtig om te zien en na een sprong van zo'n 4 meter lag je in een poel in de grot. Het water stroomt er verder de grot in en verdwijnt in het zwarte niks. We grapte nog dat je maar beter niet in die stroming meegesleurd kan worden, maar tot onze verbazing besloot de gids na een half uurtje rond zwemmen en springen dat we verder de grot in gingen. We zijn ongeveer 10 minuten de grot in gelauwerd over keien en wadend door de stromende rivier, verlicht door supersterke lampen die de gidsen meezeulden. Diep in de grot werden we verrast door misschien wel honderden vleermuizen die over onze hoofden scheerde!

Na de lange rit terug konden we ons opmaken voor oudejaarsavond. Het werd een gezellige dolle boel. Eerst in het hostel en om half twaalf trokken we met de hele stoet naar het centrum van Lívingston in, hoe kon het ook anders, de stromende regen. Ik kwam zelfs nog terecht aan een eettafel van een Garifuna-familie en ze stonden er op dat ik een stukje kip mee zou eten. Jammer dat ik me niet zoveel meer herinner van het ongetwijfeld interessante gesprek dat we gevoerd hebben.. ;)

Vanaf hier heb ik Guatemala verlaten. Wat een bijzonder en gevarieerd land! Zoveel tegenstellingen. Een boot, een bus en nog een boot later zat ik op Utila. Dit is een van de Bay Islands van Honduras. Deze eilandengroep is een paradijs voor duikers en daardoor behoorlijk toeristisch en relatief duur! Omdat ik niet ga duiken vallen de eilanden mij een beetje tegen. Er is niet veel meer te doen. Ik ontmoet nog twee Nederlandse meisjes en we verplaatsten ons naar het grotere Roatán, maar na in totaal 4 nachten en vele plensbuien later heb ik de eilanden wel gezien. Met de pond terug naar La Ceiba en daar de bus gepakt naar Trujillo. Een stadje aan de rand van de beschaafde wereld. Niet veel verder begint de ongerepte jungle; een gebied genaamd Mosquíto dat zeker een derde van heel Honduras beslaat. Daar wilde ik natuurlijk op z'n minst bij in de buurt komen!  

Ik zit nu in een hostel 7 km uit het stadje en pal aan het strand. In de wijde omgeving is werkelijk niks te vinden en het is de ideale plek om dan ook helemaal niks te doen. Een klein paradijsje ver van alles, gerund door een vrouw uit Nieuw-Zeeland. Beetje verhalen uit wisselen en in een hangmat liggen. Heerlijk! Natuurlijk regent het nog steeds om de haverklap maar het maakt allemaal niet uit.

Morgen ga ik een dagje naar Trujillo en Santa Rosa de Aguán. Het tweede plaatsje zit in de film The Mosquito Coast met Harrison Ford. Daar moet ik natuurlijk geweest zijn. Ik gok dat het er heel veel regent!