Chocola, maar geen letter

Blij om te horen, oma, dat je weer thuis bent en goed herstelt! De sneeuw bij jullie maakt het er natuurlijk niet makkelijker op met boodschappen enzo. Maar zo te horen word je goed geholpen.

Het is weekend en mijn twee weken als vrijwilliger zitten er op. Ik heb een hele hoop nieuwe foto´s geplaatst die oma dus stiekem al gezien heeft. Ik heb heel veel scholen bezocht. De meeste kinderen op deze scholen worden gesponsord door individuele personen via Mayan Families, omdat hun ouders het niet kunnen opbrengen. Al die blije gezichtjes, daar kan je eindeloos mooie foto´s van maken! Helaas is het allemaal niet zo vrolijk als het er uit ziet. Ondervoeding van kinderen in in Guatemala is een heel groot probleem. We bezochten de scholen onder andere om het gewicht en de lengte van deze kinderen te meten en op die manier hun gezondheid te monitoren. Wat blijkt is dat veel kinderen niet voldoende groeien. Bij sommige kon je de symptomen van ondervoeding duidelijk zien. Een droge huid in het gezicht bijvoorbeeld, of aangetaste tandjes. Gelukkig maken de meeste kinderen die ik heb ontmoet toch een vrolijke indruk, en ze vinden het altijd leuk als er gringos (een bijnaam voor blanken) op bezoek komen. We worden dan ook vrolijk gedag gezegd met "Adios gringos!".

Ik ben ook weer terug geweest in Agua Escondida waar ik in mijn vorige verhaal over schreef. Het kleine ventje dat toen steeds mijn camera wilde aanraken werd nu mijn beste vriend en liet me niet meer alleen. Wel een beetje zielig toen ik moest gaan en hij me maar niet los wilde laten..

Op mijn laatste dag heb ik ook nog portretten kunnen maken van ouderen, al waren de omstandigheden voor fotograferen niet echt ideaal. Ook bij deze ouderen werden het gewicht en de lengte opgenomen. Deze mensen hebben vaak geen ondersteuning van familie en zijn voor een groot deel afhankelijk van Mayan Families. De zelfde dag heb ik nog een bizarre happening mee gemaakt. Een stuk of 30 Amerikanen, vooral vrouwen, kwamen verkleed als kerst(man?) kinderen bezoeken en verwennen in het dorpje San Jorge. Terwijl ze waardeloze prullen uitdeelde maakte ze foto´s van de kinderen alsof het een groep toeristen was. Deze vertoning was niet georganiseerd door Mayan Families, maar was waarschijnlijk een eigen initiatief van deze rare Amerikanen. Een kerstvrouw wilde het balkon van het gebouw oplopen en vroeg zich hardop af of dat de uitgang was. Ik zei: nee, dat is het balkon. "Oh wat fijn iemand die Engels spreekt!" Het lijkt me duidelijk dat ik niet zo onder de indruk was, maar gelukkig vonden de kinderen het leuk.

Ik ben overigens in heel wat dorpjes rond het Lago Atítlan geweest. Plekken waar ik uit mezelf waarschijnlijk nooit heen gegaan was. Een stadje waar ik wel zelf in het weekend heen ben gegaan is Santiágo Atítlan, precies aan de overkant van het meer. Prachtig stadje waar ik ook nog eens de Maya god Maximon heb gezien, maar hij was ook Judas (uit de bijbel) en het was een houten beeld. Volgens de vader van het gezin waarbij ik verblijf is het is het alleen Judas, maar als je tegen hem praat hoort Maximon je ook. Het beeld verhuisd elk jaar naar een ander huis. De bewoners moeten hem verzorgen en voorzien van voedsel en drank. Hij schijnt graag bier te lusten en rookt ook als een ketter (zie de foto´s). Kortom weer een bizarre vertoning, maar heel serieus genomen door de Maya´s.

Jullie hebben daar in dat koude kikkerland natuurlijk Sinterklaas gevierd. Een Hollandse traditie die toch wel veel internationale reizigers lijken te kennen. Al wisten ze niet dat we dan ook grote letters van chocola eten. Guatemala is overigens een echt chocola land. Met Sinterklaas in mijn achterhoofd heb ik wat lokale home made chocola geprobeerd. Met chili peper! Best geinig, maar die letter mis ik toch wel een beetje!

Ik ga nu nog een paar dagen naar een ander stadje aan het meer en dan verder Guatemala in. Op naar het einde van de wereld op de 21e. Of volgens de Mayas een nieuw begin!