The Maya Experience

Na eerst ziek te worden, vervolgens te surfen en kort daarna dolfijnen te zien, vond ik het wel weer tijd voor een meer sociale omgeving. Ook in Puerto Escondido was het stil en verlaten. Blijkbaar is laagseizoen hier, in tegenstelling tot in Yúcatan, echt laagseizoen. Het was heel fijn om terug te gaan naar San Cristóbal en daar bekende gezichten te zien. Natuurlijk werd er weer veel gekaard en dankzij de Amerikaanse dames hebben we zelfs Thanksgiving gevierd. Een mooie afsluiting van mijn tijd in Mexico. Jammer om te vertrekken! De volgende ochtend vertrok ik per shuttlebusje naar Panajachel in Guatemala. Een rit die een stuk langer duurt dan verwacht. Ik kwam in het donker aan en de dacht de volgende dag Panajachel te verkennen, maar een of andere parasiet dacht daar anders over.. Slechter kon het niet beginnen in Guatemala. Met medicijnen ben ik er gelukkig binnen een paar dagen weer bovenop gekomen en kon ik starten met mijn periode als vrijwilliger en met het verblijf bij een lokale Maya familie.  

Bij aankomst in het kantoor van Mayan Families is het wel even wennen. Het is groot en chaotisch. Erin, een Amerikaanse waar ik vanuit Nederland al contact mee had, stelt me voor aan misschien wel 30 mensen, waarvan slechts enkele vrijwilligers. Ik besteed de rest van de dag met me inlezen en wat administratief werk voor de website. Het spannendste staat me dan nog te wachten: mijn introductie bij het gastgezin. Het blijkt gewoon midden in het centrum van Panajachel te zijn. Ik wordt ontvangen door een vrouw in een soort patio waar meerdere woningen aan lijken te grenzen. Het is één grote rommel. Mijn kamer is op de eerste verdieping van een gebouw waar meer gasten in terecht kunnen. Met wat Spaans en Engels door elkaar heen spreken we af dat het avondeten om 7 uur is.

Het is net 7 uur geweest als ik een kijkje kom nemen op de patio, maar ik heb eigenlijk geen idee waar ik precies moet zijn en hoe het werkt. Ik vraag het aan een stel Maya dames die me uiteindelijk eten serveren in hun al gesloten eettentje. Ik snapte er allemaal maar weinig van en vroeg me af of deze homestay wel zo'n goed idee was. Waar is die familie dan, en de 3 maaltijden elke dag? Misschien moest ik de tweede week maar naar en hostel te verhuizen.. Maar wat blijkt, mijn echte gastvrouw heb ik dan nog helemaal niet ontmoet, want die werkt tot een uur of 7. Wanneer zij aan klopt worden alle verwachtingen toch nog ingelost. Ze neemt me mee naar haar woon-/eetkamer waar ik 3 van haar kinderen en haar moeder ontmoet. Ik krijg thee en nog wat eten en met mijn gebrekkige Spaans wordt er toch nog een behoorlijk gesprek gevoerd. De oudste zoon heeft een laptop met internet waardoor ik meteen wat foto's op Facebook kan laten zien. Ook zoeken we mijn huis op via Google Maps wat tot verwonderde blikken leidt, net als mijn smartphone. Ook mijn houten horloge valt in de smaak! Mijn teleurstelling heeft zo plotseling weer plaats gemaakt voor een heel positief gevoel. Dit is toch de bijzondere ervaring waar ik op gehoopt had!

Vandaag ben ik voor Mayan Families met en klein groepje naar Agua Escondida geweest. Een klein dorpje waar veel Maya's wonen. Er zijn daar voor acht gezinnen nieuwe huisjes gebouwd, omdat zij nagenoeg op straat leefden. We kwamen daar om film- en fotomateriaal te schieten. Film voor een filmpje over de kerstpakketten die worden uitgedeeld en foto's om te laten zien hoe deze mensen geholpen zijn met hun nieuwe woningen. De ervaring was overweldigend! Eigenlijk niet te beschrijven. Dat had alles te maken met de 20, misschien wel 30 kinderen die zich met een grenzeloos enthousiasme op mij en mijn camera storten. Iedereen wil met iedereen op de foto en dan vooral ook met zijn allen tegelijk het resultaat zien. Het jongste ventje dat er rondloopt wil vooral graag elke vierkante centimeter van mijn camera aanraken, steeds opnieuw. Zo ben ik een beetje de bliksemafleider, terwijl een andere vrijwilliger, een professionele fotograaf, serieuze filmpjes probeert te maken. Dit gaat ongeveer 3 uur zo door. Op en gegeven moment mag ik alle 8 huizen van binnen zien en fotograferen. Een oude vrouw vertelt dat haar dochter 2 kleinkinderen bij haar heeft achtergelaten en is vertrokken. Deze vrouw die misschien wel 90 is heeft dus 2 jonge kinderen waar ze voor moet zorgen. Een man heeft ze niet meer. Het enige waar ze een beetje geld mee verdient is het wassen van kleren. Zo heeft iedereen hier een eigen hopeloos verhaal. Het meeste krijg ik niet mee want ze praten hun eigen maya taal.

Terug bij de kinderen begint het foto festijn weer van voor af aan. Bijzonder en zeer uitdagend om hier als wannabe fotograaf aan het werk te zijn. Hoewel, aan het werk.. Het grootste deel van de tijd was ik helemaal vergeten dat ik foto's moest maken die bruikbaar zijn voor de organisatie. In de auto terug kan ik alleen nog maar voor me uit staren en me afvragen wat er zojuist allemaal gebeurd is. Je ziet wel eens foto's van vergelijkbare situaties van anderen, maar foto's, hoe mooi ook, kunnen op geen enkele manier de chaos overbrengen die je meemaakt als je daar zelf bent, en vooral als je er als fotograaf bent. Goed. Er zijn dus pas 2 dagen voorbij van mijn periode hier. Ik heb nauwelijks tijd om al die indrukken te verwerken. Morgen moet ik om half 9 klaar staan om langs te gaan bij en diploma-uitreiking op een school. Daarna is het weekend. Kijken wat hier nog meer te doen valt. Als ik nog energie over heb!

Ik heb hier een paar foto's geplaatst om een indruk te geven, maar ik ga er hier zoveel maken dat jullie het meeste wel zullen zien als ik weer terug ben. ¡Hasta luego!